کارخانه ی مؤمن سازی ایران

در جمهوری اسلامی که از تولید تا انهدام، یا بعبارتی از تولد تا مرگ آدمها در این تولیدی بزرگ، همه و همه مُهر و نشان اسلامی دارد، یک سؤال پیش میآید؟ با تمام این اوصاف پس چرا از این تولیدیِ به اصطلاح هماهنگ، محصولاتی چنین ناهمگون، ناپایدار، بی دوام و فاقد استحکام بدست می آید؟!

این مطلب به انتخاب سر دبیر از میان وبلاگها و یا از طریق كاربران جهت درج در 'محبت نیوز' ارسال شده است و دیدگاههای انعكاس یافته در این یادداشت نظرات شخصی نویسنده آن می باشد، اگر نقد و نظری بر این نوشته دارید می توانید برای ما ارسال نمائید.

همای آزاد - کارخانه ی مؤمن سازی ایران و محصولات ناپایدارش!
اخیرن فیلم رستاخیز ساخته ی « احمدرضا درویش» در جشنواره ی فیلم فجر به نمایش درآمد که در آن چهره ی برخی از شخصیت های دینی، بی پرده به تصویر کشیده شده بود. این بی پردگی فریاد اعتراض بسیاری از وکلای تام الاختیار اسلام و تدیّن! را سبب شد و پخش این فیلم را با مشکلاتی مواجه ساخت. به همین بهانه بد نیست چند سطری را در تفسیر شیوه‌های مؤمن پروری در ایران بخوانیم.

سالهاست که « ایران» به یک کارخانه ی مؤمن سازی تبدیل شده است که تمام تلاش مدیران این کارخانه اینستکه محصولاتی را تولید کند که شکل و ظاهر قابل تحسین و بی نقصی از ایمان و اعتقاد در انظار جهانی داشته باشد. به همین جهت مواد اولیه‌ای که به این کارخانه ی عظیم تزریق میشود، سراسر رنگ و بویی دارد از هرآنچه که مقدّس، الهی، عرفانی، خدایی و آسمانی است.دست مریزاد! پس طبیعتن انتظار می‌رود از خط تولید چنین کارخانه ای یا بهتر بگوییم از دروازه ی چنین بهشتی، فقط مقدّسین و پاکان بیرون بیایند!

در چنین کارخانه ای، مدرسه ، مکتب و دانشگاهش بر اساس اسلوب اسلامی اداره میشود؛ هنرمندانش، بر اساس سلایق و ملاحظات اسلامی هنرآفرینی میکنند؛ لباس، مطابق مُد اسلامی میپوشند؛ حرف، براساس ادب اسلامی میزنند؛ازدواج، بر پایه ی احکام اسلامی میکنند؛ کسب درآمد، براساس حلال و حرام اسلامی دارند؛ قضاوت، بر مبنای عدالت اسلامی مینمایند؛ ورزش، با رعایت شئونات اسلامی میکنند. مختصر کنیم، از تولید تا انهدام محصولات این کارخانه و یا بعبارتی از تولد تا مرگ آدمها در این تولیدی بزرگ، همه و همه مُهر و نشان اسلامی دارد. چه خوب! چه یکدست و هماهنگ! اما در اینجا فقط یک سؤال پیش میآید. با تمام این اوصاف، پس چرا از این تولیدیِ به اصطلاح هماهنگ، محصولاتی چنین ناهمگون، ناپایدار، بی دوام و فاقد استحکام بدست می آید؟! پاسخ آن روشن است. چون میخواهند با ابزار و آلات پوسیده و زنگ زده و نیز با دستورالعملهای نخ نما شده، محصولاتی جدید و مدرن تولید کنند. چون از مدیریت گرفته تا اجرا، همه ی مراحل فاقد آزادی و اختیارات منطقی است. انتخابی در آن وجود ندارد. همه چیز تحمیلی است. همه چیز دیکته شده است. از انشای آزاد خبری نیست. یک مثال بارز هم نحوه ی برخورد با فیلم رستاخیز آقای احمدرضا درویش است.

اصولن هنرمندی که آزاد نباشد تا از درون بجوشد، خلق و نوآوری کند، اعتراض و تصحیح کند و به دنیای هنر و اندیشه وسعت و عمق بدهد، هنرمند نیست؛ ربات است؛ رباتی که توسط مدیرانی نامدیر کنترل از راه دور میشود.

جناب مدیران کارخانه ی مؤمن سازی ایران! یقین داشته باشید که با این سبکِ معروفتان بنام « همین است که هست» محصولات شما، غالبن چیزی جز مؤمنهای نمایشی، پوشالی و مصلحتی نیست و نخواهد بود و یک نتیجه ی حتمی و غیر قابل انکار چنین تفکری، این می‌شود که با فقط چند کیلومتر دور شدن از مرز ایران، دل و دین و عقل و هوشِ مؤمنین و مؤمنات بر باد می‌رود و هرچه شما در این کارخانه بافته اید، پنبه میشود. با یک سفر کوتاه به برخی کشورهای همسایه و غیر همسایه و یا حداقل با تحقیق و تفحصی در وسایل ارتباطی، براحتی میتوانید این واقعیت را لمس کنید. البته اگر تحمل و متانتش را داشته باشید.

جناب مدیرانِ همیشه نگران دیانت! گمان نمیرود چهره ی مقدس یک شخصیت دینی با بازی ملموس یک هنرمند مخدوش گردد. هنرمندی که چنین نقش حساسی را اجرا میکند، قطعن آنقدر فهیمانه انتخاب شده که قامت و جمال او در خدمت انتقال نقش تاریخی آن مقام قرار گیرد. این هنرمند، آنقدر توانمند هست که آنچه از فن بازیگری آموخته را چنان بکار بندد که بیننده را هرچه بیشتر شیفته ی صاحبِ آن نقش کند.

فیلم رستاخیز اولین فیلمی نیست که در مورد شخصیتها و وقایع تاریخی – مذهبی در جهان ساخته میشود. مسلمن آخرین هم نخواهد بود. مانند بسیاری از کارهای دیگرمان در ایران،ما در اینمورد هم کاملن متفاوت از نُرمهای جهان عمل میکنیم، آنهم نه متفاوتی مبتکرانه و ثمربخش بلکه متفاوت بمعنای بی مفهوم و تمسخر برانگیز.

چه بسیار شخصیتهای مقدسی که به کمک هنر سینِما در جهان، نقششان هرچه زیبا‌تر در اذهان ترسیم شده و اندیشه و عملکردشان هرچه ماندگارتر به بیننده شناسانده شده است. بهمین هدف است که برای نقشهای حساس تاریخی- مذهبی، غالبن یک فیلمساز آنچه در توان دارد بکار میگیرد و بویژه در انتخاب بازیگران با وسواس و دقتی خاص عمل میکنند تا آن هنرمند با کمک چهره ی مناسب و نیز با استفاده از هنر اکتسابیش، حق مطلب را ادا کند و چنان تأثیری بر ژرفای وجود بیننده بگذارد که تا مدتها صحنه‌های آن فیلم ذهن او را بخود درگیر سازد.
آنوقت ما چه میکنیم؟ عملکرد ویژه و منحصر بفرد ما در ایران چیست؟ ما می‌آییم چهره ی بازیگری را که از نقشهای اصلی فیلم است با پرده‌ای میپوشانیم تا مبادا به تقدس شخصیت صاحب آن نقش آسیب وارد شود.

در این ماجرا، بسیاری از مردم در آخر هم چیزی از فلسفه و دلایل شما دستگیرشان نشد؛ اما شما خودتان قضاوت کنید. حتی اگر که ما از آنهمه زحمت، هزینه و هنرِ هنرمندان ظالمانه بگذریم و حرفی در این مورد نزنیم، اما مسأله مهمتر اینستکه قطعن بیننده های ایرانی و غیر ایرانی، مسلمان و غیر مسلمان بسیاری این فیلم تاریخی- دینی را خواهند دید. وقتی شما پرده بر رخساره ی شخصیتی می افکنید که اصلن هدف فیلم شناساندن او و حماسه اش میباشد؛ آیا به این ترتیب شخصیت مورد نظر، بویژه برای آنانکه نمی شناسندش، در پرده‌ای از ابهام مستتر و پنهان نخواهد ماند؟ واقعن بیننده در عمل چه می بیند؟ غیر از اینستکه آنچه میمماند « پیکری تنومند است با شمشیری در دست» ؟!

آیا با این اوصاف باز هم میگویید بیخود و بی جهت و مغرضانه است که بسیاری، دین اسلام را دین زور وشمشیر میشناسند؟! در این میان عامل اصلی و مقصر این سوء تفاهم و کج فهمی! کیست؟ آنهاکه فقط بیننده وناظر هنرنمایی شمایند؟ و یا خود شما که معرّفِ فرهنگی دینتان هستید؟!

• By mohabatnews.com
• 1392/12/19